DAG 8a CHETUMAL - TULUM

Vandaag stond de laatste rit op het programma, zo'n 380 KM lang. En een lange rit zou het worden ! Na weer een geweldig ontbijtbuffet,

voor maar 70 pesos de man (dus nog geen 5 euri), togen we van start.

Schrijver dezes helemaal happy camper want het hotel had "free ethernet access", dus kon er wat mail verstuurd worden en deze site een beetje bijgewerkt. Maar de gelukkige grijns verdween al snel van het smoeltje. De hoofdweg lag er nog steeds uit, maar met een beetje paralel rijden en logisch nadenken moest dat goed komen. Niets van dat alles. Diverse rotondes en standbeelden meer dan eens gezien,

dus de vrolijkheid verdween al snel. Na eindelijk een uitweg te hebben gevonden ging het gas er op. Net even te snel om nog bij een Pemex

(de mexicanen hebben maar 1 soort staatsbenzinestations en dus geen concurentie) te komen. No sweat, er komt nog wel een volgende.

De waarschuwing van de reisorga over weinig benzinestations goldt immers voor de vorige dag. Wat ons betreft had dat ook voor dit traject gemogen. Wat zakt zo'n brandstofmeter razendsnel als je geen pompen meer tegenkomt. De chauffeur had nog alle vertrouwen. De tank was bijna half vol (of half leeg) en de volgende "grote"stad was iets meer als 100 KM, dat moest lukken. Bij een volgende blik was de meter gezakt tot onder de kwart en liep de temperatuur in de auto al iets op. 50 KM verder zat de meter bij het rode streepje van de E en begon er een belletje te rinkelen. Het werd erg stil in de mobiel en de chauffeur dacht dat hij in een slechte film zat.

Maar daar loopt het ook altijd goed af, dus moed houden. De afgelopen dagen zag je onderweg in de "3 blikken huizen dorpjes" af en toe wel een bordje met gasolina erop, maar vandaag nada. De stemming werd allengs minder en de inhoud van de tank ook. Dus wordt het besluit genomen om toch maar te stoppen bij zo'n dorpje en het te vragen.

In het beste steenkolenspaans, bij de cantina werden we 200 meter teruggestuurd naar iemand die wel wat zou hebben. Deze man bevestigde al wat we dachten, de meeste mexicanen in Yucatan zijn niet van het slimme soort. Meer dan een meewarig Quê?? kwam er niet uit.

De takketyfus  in reden we maar weer verder. Niet harder dan 80 , wat zowiezo de maximum snelheid was, en zonder airco, dat scheelt weer wat brandstof. Het werd dus dubbelwarm en ook muisstil in ons voertuig. En nu maar zien waar het schip (in dit geval de auto) strandt.

De rand van de stad gehaald zagen we een bord gasolina staan en dus vol op de rem. Bleek dus diesel te zijn, wat logisch is want die heet(te) bij ons ook gasolie. Op de vraag waar (quanto kilometre) dan de volgende Pemex was antwoorde de "schrandere" dame "ongeveer 15 KM".

Dat ze nooit ver van huis kwam bleek wel want het was 1½ KM verder(de groene punt op de kaart). Die 15 KM hadden we nooit gehaald want er ging 67 en een halve liter in de 70 litertank. Opluchting, de airco op 10 en een vette fooi voor de pompbediende. Dit was pas avontuur.

We zagen ons echt al gestrand midden in de jungle met een temperatuurtje van 35+ graden. Met een dapper gangetje en opperbeste stemming togen we naar onze laatste tussenstop, de ruines van Tulum.

DAG 8a  TULUM - EL DORADO ROYALE a/d RIVIERA MAYA

De ruines van Tulum zijn niet te missen. Je merkt dat je in een toeristengebied komt. Talloze hotels, restaurants, souvenierswinkels en wegwijzers. En goede brede wegen, behalve naar de ingang van het park, dat enkele 100-en meters buiten de plaats Tulum ligt.

Een 4-wieldrive zou er nog moeite mee hebben, maar het boeit ze niks, de mensen komen toch wel. We waren het al snel eens, dit gebeuren

was geheel en al ontworpen en gebouwd door Walt Disney. Tientallen winkeltjes en eettentjes (zelfs een Subway ontbrak niet) in een soort Mall-vorm. De inlanderverkopers waren vervangen door gladde, goed engels sprekende snelle jongens, die ons buiten de t-shirts, kralen en de andere gebruikelijke zooi voornamelijk wiet aan proberen te smeren. Alsof we daar in Nederland al niet genoeg van hebben.

Alles gericht op de Amerikanen. En overal voor betalen. Ook voor de WC's (was nergens anders) en die waren dan ook van het smerigste soort, ooit gezien. Je kon met een treintje (zo te zien oude modelletjes van Disneyworld) naar de ruines toe. Kostte wel 20 pesos p/p,

maar doe maar. Entree betalen en naar binnen. Er was 100% geen reet aan, behalve dan de ligging aan het strand, wat op de foto's mooi te zien is. Nu waren wij natuurlijk verwend door de echte ruines. Dit leek er op maar dan verkleind met faktor 10. En toch was het er stervensdruk, met vooral Amerikanen die het allemaal great en amazing vonden. Vooral de mannen, want op het aanpalende strand lagen een paar topless dames en die zien ze thuis niet. We hadden binnen een half uur het rondje ruines gedaan, wat bij eerder bezochte "parken" toch vaak een uur of 3 / 4 in beslag nam, en sloegen op de vlucht. Het enige voordeel aan Tulum was dat ze ook Amerikaanse maten t-shirts verkochten, die de mannelijke helft van ons gezelschap ook pasten. Voorheen was dat zwaar zoeken, maar als je dan wat gevonden had kreeg je dan ook 3 hemdjes voor 100 pesos en hier kosten ze na lang sjacheren 120 pesos per stuk. Nu is 8 euri voor een hempie nog niet duur, dus doe er maar 2. Ging er nog 10 pesos p/s af. Kijk, dat is handelen.

We vervolgden onze weg naar de eindbesteming. Overal in en om Playa del Carmen stonden levensgrote wegwijzers met de namen van de hotels er op en de aan de weg liggende resorts hadden ook nog eens imposante entrees. Dat zou dus een eitje worden, dachten we.

Maar zoals bijna alles deze dag ging het ook hier mis. Ons resort ligt tussen Playa en Cancun en bij het verlaten van Playa gingen we scherper opletten. De mooiste bouwwerken stonden bij de ingangen van de diverse resorts, behalve bij de onze. Die hadden we zeker net gemist.

Dus maar het dorpje Puerto Morelos in gereden, dat adres werd immers op de voucher aangegeven. En we hadden tenslotte wat billboards zien staan in de bossen langs de hoofdweg. We bedachten al snel dat we hier niet moesten zijn en bij navraag aan een Amerikaanse inwoner bleek dat we toch weer terug moesten. Op de terugrit blijkt dat het entreebouwsel net even geblokkeerd was door een grote touringcar

en de weg naar binnen door een aantal pick-ups met bouwvakkers. En de grote wegwijzer ontbrak geheel en al.

Maar we hadden het gevonden en het was boven verwachting. In het laatste verslag hierover veel meer. Maar eerst moest de Chrysler Voyager, met wie we zo veel beleefd hadden, nog terug naar Hertz. Het zu ook weer een avontuur op zich worden. Op weg naar het resort hadden we Hertz al gezien en het leek dus makkelijk te worden. Voorbij de Pemex het eerste verkeerslicht links en dan de parallelweg op. Nu mocht je bij het eerste licht niet linksaf en niet keren, dus dat had een probleem kunnen worden, ware het niet dat de chauffeur zo'n zin aan een cerveza had dat verkeersregels even niet meer telden. Met gierende banden de bocht om geslingerd en de ventweg op. De auto teruggebracht en onze ouwe trouwe Wallmart koelbox aan de ontvanger geschonken. Hij was er net zo blij mee als wij onderweg met de box geweest zijn.

Dat de kamikaze actie met de auto geheel in de Mexicaanse traditie paste merkten we even later. Met de taxi retour naar het resort.

Eerst een prijs afspreken, 60 pesos, niet te duur. Eénmaal in de taxi vertelde Miguel, de chauffeur, dat hij zich vergist had in de El Dorado (er zijn er drie) en dat de prijs 200 pesos bedroeg. We zaten er nu toch in, en de 14 euri leek ons ook niet te duur (voor een KM of 30) dus karren maar. Wat Miguel vergeten was te vertellen is dat hij part-time F16 piloot was. Wat een bloedgang, met op sommige momenten een nitro-injectie voor extra power. Supercool. En met de volle lichten en claxonerend als er iemand het lef had om voor hem te gaan rijden.

Of afremde om af te slaan. En de hele breedte van de weg werd gebruikt, inclusief berm en fietspad. Ook in het gezicht van de policia.

Ook de topes werden met respectabele snelheid genomen en dat komt in een Nissan met stugge vering toch anders over dan in onze comfie Minivan. In no time waren we weer bij het resort, waar in de mangrovebossen nog even het licht uitviel. Maar dat mocht de pret niet drukken en voor zoveel plezier verdiende Miguel een leuke fooi, wat erg gewaardeerd werd.

En nu dan eindelijk rust in ons nieuwe onderkomen voor de komende 7 nachten. Waarover in het eindverslag meer.   VOLGENDE VERSLAG