Dinsdag 3 Augustus 2010 – Een wereld van verschil.
Zoals al in het vorige verslag te lezen was, zijn we vroeg wakker en genieten min of meer van een wolkige sunset aan de Grand Canyon. Als dat, en het maken van vorig verslag, achter de rug is, trekken we met de inmiddels ontwaakte medereizigers naar het Bright Angel Lodge restaurant om het ontbijt,
inclusief vette gebakken aardappels, tot ons te nemen.
En die kunnen hard aankomen, dus moeten we voor vertrek nog wel even naar de cabin.
Het wordt geen gehaast vertrek, want voor dat we het National Park verlaten doen we het Village Plaza nog aan voor wat aankopen, en gaan we wat verderop, bij Yavapai Point, nog even genieten van de grootsheid van de Canyons. Daar komt op de parkeerplaats nog pontifcaal een hert aangelopen die op zijn gemak in de middenberm wat gaat ontbijten, zich niks aantrekkend van al het volk wat hem wil zien herkauwen.
De icing op de Canyoncake, zeg maar.
Dan duiken we, met een snelheid van wel 25 Mph (binnen het park) highway 64 op richting Williams. Onderweg maken we nog een Japanse fotostop bij het vliegtuigmuseum, auto uit, foto maken, auto in en karren maar. En dan gaat het weer de Interstate 40 op, om die 40 mijl verder weer te verruilen voor Route 66.
Doel van deze actie is om het dorpje Seligman aan te doen, een dorp dat in leven wordt gehouden door de Route 66 mythe. De temperatuur loopt al lekker op, dus de Chrysler wordt midden in het dorp onder een boom geparkeerd, en om de hoek duiken we de eerste van de vele aanwezige giftshops in. Deze heeft de boel wel als mooiste aangekleed, en binnen door het kleine deurtje blijkt de toko zowat een heel Block te beslaan, alle kleine pandjes zijn met elkaar verbonden. Uiteraard worden er wat kleinigheden ingekocht.
Even later gaat het per omgaande retour naar de I40, waarbij we nog een authentiek stukje (250 meter, het enige wat er hier nog van over is) Route 66 berijden. We maken niet dezelfde fout als 3 jaar geleden, waar we de zgn. 66 tot aan Kingman AZ zijn blijven volgen, en waar werkelijk helemaal niets te beleven is.
Nu gaan we wat sneller door bergen en dalen, en de volgende stop is Kingman, waar we lunchen bij Taco Bell. De temperatuur toucheert inmiddels de 100F. Die zal nog wat verder oplopen en bereikt zijn top, 110F, juist op het moment dat we aan zijn gekomen bij onze volgende geplande stop, Hoover Dam. Ook daar gebruiken we wat wijsheid die 3 jaar geleden opgedaan is en parkeren de auto bijna op de dam. Kost wel wat, maar scheelt een “berg” lopen, en dat is met deze hitte onbetaalbaar.
De dam is nog even imposant, maar wat ik zelf erg mooi vind om te zien is de nieuwe overpass, die eind dit jaar geopend zal worden. Die is in mijn ogen net zo imposant en zal zeker nog een keer door ons bereden worden. De hitte maakt dat we het na een half uurtje voor gezien houden en dus halen we de auto weer onder het afdak vandaan en gaan op weg voor het laatste rukje van deze dagtrip.
Over 30 mijl zijn we in Sin City, het Sodom en Gommora van de US, better known as Las Vegas.
Deze reis verloopt zonder TomTom Stanley, want die is voor dit gebied bij mij ingebouwd, en dat blijkt, ondanks dat de infrastructuur hier bijna dagelijks wijzigt, nog steeds te werken.
En zo belanden we aan het eind van de rit bij het Rental Car Center, waar we de kleine probleempjes uitleggen, en zonder tegengas binnen een minuut een ruilbriefje krijgen en wat anders mogen uitzoeken. Er komt nog wel een stationmanager achter ons aan die ons vriendelijk verzoekt om geen auto met Nevada plates te nemen. Omdat we aangaven hem elders (Denver Co) in te leveren, hield hij liever zijn Nevada auto’s bij huis.
We hadden op verzoek wel kunnen upgraden, maar qua gemak en mpg gaan we gewoon voor een minivan, en nemen een North Carolina T&C mee. Uiterlijk gelijk aan die we hadden, maar dan wit, met een volle tank (i.pv. bijna leeg) en van binnen uitgevoerd met blauwe neon in plafond en deuren als ware het een limo. Vegas Style !!
Dan is het richting onderkomen, Treasure Island, maar niet nadat we de hele Strip gecruised hebben, we hebben tenslotte nieuwkomers bij ons. En het is lekker rustig.
Het is een hele wandeling van de parkeergarage naar de lobby, dwars door het hele
casino, en achteraf blijkt dat dat helemaal niet nodig was geweest. De floepers doen
dat volgens mij bewust, want later blijkt dat je vanaf de roltrap direct linksaf
kunt en binnen no-
Bij de lobby verloopt alles vlotjes, en daarna gaan we ieder naar onze eigen verdieping, in verschillende liften. We hebben namelijk Tower Suites en daarvan zitten er op ieder van de 35 verdiepingen (36 is exclusief voor executive en presidential suites) maar twee, direct naast de lift(tower). En wij zitten op een roken (34) verdieping en André en Wiesje niet roken (27)
En wat we daar zien overtreft al onze verwachtingen. Groot, erg groot, zo groot dat we overwegen om rolschaatsen te gaan kopen om sneller vanaf de giga sofa naar één van de twee badzalen te komen. Ik ga proberen één en ander te beschrijven en te Youtuben.
Je komt binnen door dubbel openslaande deuren in een kleine entree, die je direct in de kamer brengt. Links in de megaruimte staat een proportioneel uitgevoerd bed, groot dus. Verder nog een burootje van een meter of twee breed, een riante dining table met even riante fauteuils.
Een bankstel waar je met zes man nog in verzuipt en een TV-
Twee badkamers, waarvan de ene bijna net zo groot is als de cabin die we afgelopen nacht bevolkten, met een inloopkast, met daarin 2 badjassen, een wastafelmeubel van olympische afmetingen en een meer dan riante 2+ persoons omspiegelde jacuzzi. En een toilet.
De tweede badkamer is wat kleiner, maar nog zo’n 3 bij 4 meter, ook weer voorzien van wastafel, toilet,
ruime kast met safe en een grote douche met watervalkop.
En dit alles met een giga glazen pui met uitzicht op de Strip, waar op gezette tijden recht onder ons een zeeslag met levensgrote piratenschepen uitgevoerd word met alle toeters en bellen die er bij horen. Die gaan we nog van dichtbij bekijken, want we hebben gratis toegang tot de TI Executive Lounge die direct uitziet op deze zeeslag. De mooiste show is om half twaalf ‘s avonds, en die willen we gaan meemaken.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben in onze suite gaan we op pad voor wat vaste voeding en vloeibare versnapering voor in de koelkast. De vaste voeding halen we bij Outback, waar ik op aanraden van Florumlid Robert Jan de ompeperde tonijn als voorgerecht neem, waarvoor ik hem, mede namens André nog zeer welgemeend wil bedanken. Die houden we er in.
De hoofdgerechten vormen een licht probleem, want diverse door ons begeerde gerechten staan op de kaart als “when available” en ze blijken achter elkaar “unavailable”.
Daar wordt ik een beetje pissig van en laat dat ook goed aan de ober merken. Zet ze dan niet op de kaart ! Uiteindelijk komen we er uit, en het moet gezegd, het smaakt voortreffelijk.
Na de maaltijd bezoeken we “om de hoek” (toch fijn als je bekend bent) de super-
En zo zie je maar weer dat er veel kan gebeuren in één dag; zowel accomodatie als temperatuur verdubbeld.
En wat er de volgende morgen gebeurt leest U vanzelf in het volgende verslag.
