Maandag 2 Augustus 2010 – Grand Canyon Here We come.

                                                       

Doordat we op tijd naar bed gaan zijn we ook weer op tijd wakker, in mijn geval erg op tijd. Zo rond twee uur in de nacht, en dat is zelfs mij te vroeg. Ik rommel nog een beetje door, en besluit om kwart voor vijf de sponde te verlaten. Kan ik mooi het verslag op de site probeen te zetten, iets wat gisteravond, dacht ik, niet helemaal dapper lukte. Het uploaden gaat met de wifi van het hotel wat moeizaam, dus probeer ik het nu in stukjes, en dat lukt. Uit reacties blijkt dat de tekst er al wel opgekomen was, en sommige diehards hadden dat al ontdekt. Nu staan dus ook de foto’s er bij.

 

Marion gaat om zes uur naar beneden voor een vers bakkie leut (de eersten hebben we op de kamer al gezet) en een pre-ontbijtje. Een uur later staan we allemaal paraat voor het echte ontbijt, en weer een uur later is de auto gepakt voor de 670 KM naar Grand Canyon Village.

André schiet nog wat foto’s van de zeer goed bevallen Hampton Inn en dan gaan we op weg, na eerst nog een zak ijs te hebben gehaald bij de pomp op de hoek.

 

            

Buiten verwachting rijden we de I40 West door een zeer gevarieerd landschap, met bergen en vlaktes en om de zoveel mijl de “enige echte” Indian City, wat neer komt op in diverse vormen (tipi’s, forten en adobe-achtige bouwsels) gegoten souvenirwinkels. Ook de onmondig lange treinen ontbreken niet, net als het onvermijdelijke “Roadwork ahead”

Maar de trip verloopt voorspoedig en we maken de eerste stop op de grens met Arizona, bij het visitorcenter, waar we de beentjes strekken en de nodige foto’s maken.

 

            

             

 

Dan is het door naar één van mijn wensen op deze route, Winslow Arizona. Een dorp met 5500 inwoners, wat normaal niks voorstelt, maar 38 jaar geleden beroemd is gemaakt door The Eagles in hun wereldhit “Take it easy”. En op die beroemde hoek wilde ik ook wel eens staan.

Winslow stelt ook inderdaad niks voor en is volgens mij niks veranderd sinds ze de Route 66 aangelegd hebben. Alleen die beroemde hoek is tiptop in orde. Sterker nog, er wordt zelfs aan gewerkt tijdens ons bezoek.

 

              

              

 

Na de fotoshoot bezoeken we nog twee andere hoeken van de beroemde kruising, die bevolkt worden door, uiteraard, souvenirshops. En dan gaan we op zoek naar voedsel, iets wat in dit oude gedeelte van Winslow niet gemakkelijk is. Maar we vinden een oude diner, Falcons, die helemaal past bij dit stukje 66. En oud is ie. De burgers waren voortreffelijk, maar de inrichting was ouder dan The Corner en het sanitair was een puinbak van het ergste soort.

Wat ook een beetje vreemd is aan deze diner zijn de klokken. Die staan een uur vroeger als onze eigen uurwerken, terwijl dat de tijdzone pas wisselt bij de Hoover Dam. Ook de mobiele telefoon geeft plots een uur tijdswinst. Twilight Zone gevoel maakt zich van ons meester, maar het uur winst is welkom.

 

Na de lunch neemt André het stuurwiel over, gooien we voor 42 dollar brandstof in de Chrysler, proberen door middel van lucht het irritante bandenspanningslampje uit te krijgen (wat niet lukt) en duiken onder het genot van onze vaste satellietzender The Boneyard de I40 West weer op.

Ook het RandMcnally Roadbook, dat we weer voor 7 Dollar bij de Wal*Mart aangeschaft hebben, geeft geen uitsluitsel over de tijd, de nieuwe zone is nog mijlen verderop.

De automobiel geeft ons nog een paar lampjes op het dashboard, brake en oilchange, wat volgens de sticker in de deur bij 13K mile moet gebeuren en die we net overschreden zijn, dus die is waarschijnlijk rijp voor een ruil in Las Vegas. We gaan het zien.

 

             

 

Onderweg pakken we nog wat fikse regenbuien en via Highway 89 belanden we uiteindelijk bij Grand Canyon National Park, waar we na $25 dollar entree het eerste de beste viewpoint opzoeken, Desert View. Voor Marion en mijzelve een dejà vu, voor André en Wiesje nieuw.

En de eerste is zo dolenthousiast dat hij het van alle kanten wil zien en begint spontaan aan een afdaling in de Canyon. Wiesje vindt het ook schitterend, maar bedankt voor de tocht. Marion klautert dapper mee, en ik wil me niet laten kennen en daal ook af.

“What goes up must come down” geldt ook andersom en die honderd en nog wat meters retour plegen een zware aanslag op mijn atletische gestalte. De rikketik klopt niet meer, maar ratelt.

 

             

             

 

De mannelijk jongeling in ons gezelschap kan er geen genoeg van krijgen en stoomt in één moeite door de trappen van de oude wachttoren op, om van daar uit nog wat foto’s te schieten.

Ik wacht wel even onder aan de toren, “All along the watchtower” is tenslotte één van mijn favoriete (door Bob Zimmermann geschreven) Hendrix nummers. Gelukkig is qua temperatuur mooi aangenaam, rond de 21 graden, dus goed toeven. In de verte komt wel wat donkere bewolking opzetten, dus wordt het tijd om te verkassen naar ons onderkomen voor de komende nacht, de Bright Angel Lodge, een cabin op de rand van de Canyon, super.

 

             

             

 

We checken in in de grote blokhut en rijden door naar nummers 6159 en 6160, waarvan de eerste een meter of zes van de South Rim staat, en de ander een meter of 20. Ook in de inrichting zit iets verschil, maar verder ziet het er allemaal prima uit. Enige nadeel van dit geheel; geen verbinding met het net, dus het verslag komt enigszins vertraagd op de site.

We staan nog wat op de kant, liggen wat op bed, en gaan dan richting restaurant, want de inwendige mensch wil ook weer verzorgd worden. En dat lukt boven verwachting.

 

We moeten even wachten, inclusief pager, en doen dat in de aanpalende bar, en het half uur is na 10 minuten al voorbij. Het menu ziet er prima uit en we besluiten zelfs tot een voorgerecht.

Dat was geen goed besluit. Het was overheerlijk, daar niet van, maar de porties zijn weer veel te groot. De dames delen een Santa Fe Wrap, waar de wraps nu niet van meel zijn, maar de spicy kip nu verpakt moet worden in grote slabladeren. En ze krijgen het niet op.

Ik  waag me aan de kaasgevulde Stuffed Jalapenôs, en krijg een bak met zo’n 10 stuks van die hete heerlijkheden, waarvan André er gelukkig ook twee voor zijn rekening neemt, boven op zijn Hot Pepper Soup.

 

             

             

 

Als hoofdgerechten hebben de dames Cinnamon Apple Pork Chops (4 plakken karbonadehart p/p), André een 12 ounce Rosemary Steak en de schrijver Sizzling Fajita’s, 4 pannekoeken vol steak en kip. Allemaal heel erg smakelijk, en niet minder copieus. En aangevuld met wat Budjes, een Corona en Margerita doet het ons, ook door de toch wel inspannende dag, collectief instorten, en het is pas half negen.

 

Maar om nu naar bed te gaan is mij wat gortig, dus komt de laptop uit de tas en ga ik aan de slag voor het verslag. Alleen willen de ogen niet echt mee werken, die staan op half zeven. Dus ga ik “even een half uurtje” liggen om wat bij te komen wat dus niet echt zo uitpakt, en ruim 2 uur later word ik wakker en zet de laptop maar uit.

En nu zit ik dus om 4 uur in de ochtend, na een volle nachtrust, een verslag neer te hameren, en is Marion druk doende om een bakkie “pleuah’ te fabrieken. Zo maken we in ieder geval de volledige zonsopkomst in de Grand Canyon mee.

 

             

       

             

Helaas werken niet alle wolken mee, maar we hebben wat foto’s als bewijs van vroege opstanding, en daar gaat het om. Vandaag trekken we weer een stuk verderop naar de meest zondige stad ter wereld, en onderweg leggen we nog aan in Seligman en Hoover Dam, maar daarover leest U in het volgende verslag.