VERSLAG 10 / STURGIS DELUXE 2

Dinsdag 10 Augustus 2010 – Waar Abraham, met z’n paard, de mosterd haalt.

 

Vandaag is onze beste vriend Freddy jarig, en hij krijgt hiervoor een joodse titel, Abraham. Normaal ga ik altijd even een biertje bij hem halen, maar dat is nu wat omslachtig. Aangezien we hier 8 uur vroeger leven dan thuis, had ik hem, zoals U weet gisteren al gefeliciteerd. En vandaag hadden we nog even alcoholvrij MSN contact, ook leuk.

 

Maar goed, mijn eerste gedachte vanochtend gold een reclamekreet; Klotezon !!

Die maakte mij namelijk minder dan 5 uur na het betreden van de bedstee weer wakker en dat is zelfs voor mij, wegens onvrijwillig ontwaken, ook niet de prettigste manier.

 

Ik heb dan wel genoeg tijd om weer wat op de laptop te hameren, en dat gaat weer prima.

Alleen het aanpassen van de foto’s en het publiceren gaat minder vlotjes dan gehoopt.

Eén voor één verschijnen de medebewoners op de veranda en als we voltallig zijn tovert Marion weer een fijn ontbijt uit de hoge hoed.

En dan is het relaxed wachten op het Uur der Waarheid. De dames gaan vandaag de bergen in, en dat op de rug van een paard. Voor Wiesje gesneden koek, die woont bijna op de rug van haar paard Kees, maar Marion’s eenmalige ervaring stamt nog uit de tijd dat Attractiepark Slagharen nog Ponypark Slagharen heette en de grootste attractie de zweefmolen was.

 

Tegen kwart voor één rijden we de dames naar de stallen, aan het begin van de camping, waar ze zich inschrijven voor de Elkhorn Trail, een rit van anderhalf uur door de Black Hills.

Hun groep bestaat uit hun tweeën en begeleidster Emily, erg prettig dus. Ze worden voorgesteld aan hun paarden, Bo (of Beau) voor Wiesje, en Casino voor Marion. Tijdens het opstijgen (heet dat eigenlijk zo ??) trekt Marion niet het vrolijkste gezicht, en geeft aan dat ze parachutespringen toch minder eng vond.

 

              

             

             

 

Maar alles wordt prima uitgelegd en de paarden zijn erg volgzaam. De heren zwaaien de dames uit, en gaan maar weer terug naar de cabin. Onderweg schieten we nog wat sfeer- en materiaalplaatjes van de camping. Het oorspronkelijke plan was dat we naar de,” quote; Al Bundy”, Nudie Bar zouden gaan om wat dollars (André kwartjes) te verkwisten.

Maar de enige Nudie Bar die ik kende in de omgeving heeft moeten wijken voor de toeristenindustrie, dus dat kan helaas niet door gaan…….

Tegen tweeën wandelt André richting bos, waar de trail langs loop, en hij wat foto’s van de dames wil schieten. Maar om dat de groep klein is, zijn de dames wat vlotter terug dan gepland, en op het moment dat André het bos in verdwijnt, kloppen zij aan de deur van de veranda. Oeps

 

Dus begin ik een speurtocht naar de vermiste persoon, die trouw zat te wachten tot de posse weer terugkomt. Gelukkig is hij snel gevonden en kunnen de ervaringen op tafel komen.

Het paard van Marion was erg mak, en had, gelijk dat van Ome Gerrit uit Ja Zuster, Nee Zuster, alleen belangstelling voor de kont van het paard ervoor en volgde die blindelings, of reukloos, zo U wilt. Maar de dames, ook Marion, hadden het zwaar naar hun zin gehad.

Prachtige omgeving, met veel wildlife, voornamelijk in de vorm van herten, waar helaas, door de opwinding, weinig beeldmateriaal van beschikbaar is. Wederom een geslaagde actie.

 

             

 

De verdere middag blijven we in de buurt, want we gaan de lokale dealer van HD, als eerder gezegd, bezoeken. Die zit net een paar mijl buiten Rapid City, en dus zo bereikt.

Daar maken we wat foto’s en vullen de kofferbak voor een groot deel met vele mooie aanbiedingen,

waaronder een bijzonder T-Shirt, gratis bij wat spullen van Loctite.

Dat gebruik ik thuis toch behoorlijk veel, ze noemen me Gerrit Kit, en is dus nooit weg.

Het loopt al weer tegen de avond en voor de voedselkeuze nemen we weer Outback.

Daar zijn we net op tijd voor de meute, en verheugen we ons op de fijne tonijn en sappige steaks. En we hebben ons niet voor niets verheugt, het was weer voortreffelijk.

 

             

             

 

Als dat alles achter de kiezen is brengen we nog een kort bezoek aan de Wal*Mart en Phillips 66, en dan gaat het weer over Tilford Road (de gravelbaan) naar de Buffalo Chip. Daar aangekomen, en nu wel direct het parkeerterrein op, merken we direct dat het heel veel drukker is dan gisteravond.

Maar ik vindt toch nog een plekje vooraan op de parkeerplaats.

We zijn aan de vroege kant, het concert begint rond half elf, en struinen nog wat door de vele aanwezige kramen, waar André en mijzelve toch nog een t-shirt weten te scoren. Die kunnen er nog net bij, in de kofferbak. United Airlines gaat goed aan ons verdienen.

 

We pakken nog het staartje van het optreden van de legendarische Bob Dylan mee, en rond kwart voor elf komt de artiest van ons kaartje, Kid Rock de boel onveilig maken.

Dit is de vijfde keer dat we hem zien spelen (A&W 1e) en weer is het anders, aangepast aan het publiek, met deze keer iets meer patriottisme en country&western. Dat laatste had voor mij wel iets minder gemogen,

maar het volk vraagt en het volk krijgt.

Er zitten wel wat klassiekers, soms erg hilarisch, tussen die door bijna alle 40.000 meegezongen worden,

en dat is dan wel weer leuk.

Verder was het een spetterend optreden wat we dan ook helemaal tot het laatst uitzitten.

 

             

             

 

Dan is het inmiddels wel kwart voor één, en we moeten nog een stukje terug. Ik ga weer consequent door het weiland, deze keer gevolgd door een paar verstandige mensen, maar de rest van de makke schapen gaat de andere kant op, en gaan daar zeker minimaal een uur stilstaan, terwijl wij daar 3 minuten later met een big smile

langs heen rijden.

Bijna anderhalf uur later rijden wij de donkere presidenten Lincoln, Jefferson, Roosevelt en Washington voorbij, om een paar mijl verderop de afslag naar onze boshut te nemen.

Het voorgestelde afzakkertje gaat de mist in omdat we eigenlijk collectief aan de latten zijn, en de bedstede lonkt. Morgen gaan we onze laatste dag Sturgis in, dus we willen tenslotte ook niet al te laat uit de veren zijn.

Maar daarover morgen.

 

Woensdag 11 Augustus 2010 – Aan alles komt een eind.

 

Ook deze morgen extra vroeg wakker, maar nu uit vrije wil. En ik duik direct in de foto’s en het publiceren van verslagen, want anders hoopt zich dat maar op.

Het uploaden gaat traag maar gestaag, en intussen kan er mooi gewassen en gegeten worden, in willekeurige volgorde. Plannen voor vandaag zijn bekend.

Op het dooie akkertje nog een dagje naar Sturgis voor de laatste foto’s en aankopen.

 

Het dooie akkertje sleept ons rond het middaguur naar de auto, en het is warm, heel warm.

De temperatuurmeter geeft 90F aan, wat neerkomt op een graad of 35.

De aangewezen chauffeur voor vandaag is André, want ik heb er echt geen zin an. En hij stuurt ons via Hill- en Rapid City naar de tweede afslag Sturgis, Lazelle Street.

Die loopt parallel aan Main Street, en is ook totaal voorzien van kramen, kroegen en dergelijke.

En daar gaan we weer wat shoppen, want er is nog ruimte zat in de koffers.

 

             

             

 

Tussen het shoppen door duiken we nog even het Community Center in, niet omdat dat zo interessant is (al staan er ook veel vendors = standverkopers), maar ze hebben er heerlijke koele airco, want het is warm, heel warm.

Veel van de beoogde kleding wordt gevonden, bij de club van rood en wit worden nog wat kleinigheden aangeschaft, en door ruim toeval vindt Marion een supermooie, en hoge kwaliteit leren Harleyjas, die zwaar afgeprijsd is, en waar ze erg van gecharmeerd is.

Een employee van Harley Davidson Sturgis informeert of Marion serieus belangstelling heeft, en dat er in dat geval nog wel wat met de prijs gedaan kan worden.

 

Dat klinkt als muziek, en we willen weten wat “het koopje” dan wel kost. We schrikken ons bijna een rolberoerte van de korting, in positieve zin dan. Omgerekend kost de jas, die in Nederland bij de officiële dealer zeker €500,- doet,  nog geen 100 euro. Er was al 50% af, en nu ging er nog eens bijna 40% van die prijs af. En er hing er maar één in de juiste maat.

 

Helemaal dolgelukkig zoeken we allemaal de auto weer op, die gelukkig is voorzien van goede airco. Want het is warm, heel warm. We draaien rond vijven de Interstate weer op en verwachten een half uurtje later in Rapid City te zijn voor de maaltijd. Het duurt wat langer dankzij oom agent die ons, en onze medeweggebruikers tot kalmte maant.

Op de andere weghelft staat verderop een vrachtwagen volledig uit te branden, en daar mogen we niet langs scheuren. Maar wel doorrijden, anders krijg je een kijkersfile.

De luiden aan de andere zijde hadden minder geluk, want die waren zeker een paar uurtjes te laat voor de warme maaltijd. Hopelijk kon de chauffeur ook nog thuis zijn maaltijd eten.

 

            

 

Bij afslag 59 gaan we de weg af om direct recht de parkeerplaats van de Mongolian Grill op te draaien. Op aanraden van André en Wiesje, die er drie jaar geleden tegenover in een hotel zaten, gaan we daar onze laatste maaltijd in de Black Hills gebruiken.

Heel apart, het restaurant van de Mongolen. Het lijkt een beetje op wokken, maar dan anders.

Er zijn drie, eigenlijk vier (all you can eat is ook een optie), vormen van maaltijd. Aan het begin van een lang buffet staan drie groottes plastic soepkommen, en die kun je naar behoefte pakken en volladen met allerlei groentes, vlees- en vissoorten. En dan larderen met bami, mihoen en een keur aan sauzen.

 

De grootte van de schaal bepaalt ook de prijs (en die is laag), maar wat je er in laadt, en hoeveel maakt niet uit. Al zit er een kop op die groter is dan de schaal zelf, het maakt niks uit.

Wij gaan voor de grootste schaal, en daar kan veel in. Ik hoef zelf geen meelprodukten en ga me een beetje te buiten aan de garnalen, taugé en krab, met nog diverse ingrediënten.

Verder nemen we allemaal onze eigen kost, en aan het eind van het buffet staan een anderhalf meter grote ronde steen met er om heen drie koks, die met lange stokken je eten “stenen”.

 

Als het geheel klaargestoomd is werpen ze het in een nieuwe schaal en kun je aan tafel, waar al een wasteil Unlimited Refill soda en een gratis kommetje rijst klaarstaat, allemaal in plastic.

Het bestek bestaat uit een vork, of eetstokjes, that’s it. Maar smaken doet het prima.

En dat allemaal voor $60,- voor 4 personen inclusief 20% tip. Erg leuk en smakelijk.

 

             

             

 

Omdat we in tegenstelling tot andere dagen nu bij daglicht richting Hill City gaan, besluiten we even een toeristische omweg, die eigenlijk korter maar veel stijler is, te maken via Keystone, een dorpje waar “normaal”maar 111 personen wonen, en natuurlijk Mount Rushmore Memorial, om op Japanse wijze foto’s te maken.

Waar nodig gaan we zelfs even de auto uit !

 

             

             

En dan is het op naar de camping waar we in alle rust de avond doorbrengen, de koffers vast organiseren en inpakken en de drank- en chipsvoorraad opmaken. Als dat alles gedaan is duiken we de koffer in om ons voor te bereiden voor de reisdag van morgen.

 

 

 

        

 

 

 

 

 

 

 

VOLGENDE VERSLAG