EPILOOG

Augustus 2010 – Alles even laten bezinken.

 

En dan ben je weer thuis, en is het tijd voor een terugblik. Om het in één woord samen te vatten; “Fantastisch”,

en ik weet zeer dat alle medereizigers er zo over denken.

Deze vakantie komt op een hoge plaats in onze persoonlijke Top tien van vakanties.

 

Was het de afstand waard om in Albuquerque – New Mexico te beginnen ?  110 %, en niet alleen om weer een sticker te kunnen plakken op onze statensticker, die overigens besmettelijk werkt, want André en Wiesje willen er ook één. Acht staten hebben we deze keer doorkruist, buiten New Mexico ook nog Arizona, Nevada, Utah, Wyoming, South Dakota, Nebraska en Colorado. Voor ons was NM # 38, voor hun een aanvulling van 7 bovenop Illinois, South Dakota en Florida, dus die komen zeker nog een keer terug.

Wij moeten de rondreizen nu echt gaan uitzoeken. Gelukkig zijn er veel Bike Rally’s in de US.

 

Maar buiten dat was Albuquerque een leuke stad, bijna Mexicaans aandoend, en de Classic Car Club in ons hotel was een traktatie. De rit naar de Grand Canyon, en met name het landschap, was veel gevarieerder dan ooit gedacht, en Winslow AZ, met zijn rare niet-zomertijd, passeer je anders nooit,

dus dat was ook weer een bijkomend voordeel.

 

Grand Canyon, wat moet je daar nog van zeggen. Het is een gat in de grond, maar wel een adembenemend gat, wat je toch een keer gezien moet hebben. Of twee, of drie keer.

Maar voor ons was het wel de laatste keer, schat ik zo. Wat wel weer super was, waren de Bright Angel cabins aan de rand van de South Rim. Zo vanuit je slaapkamerraam de Canyon inkijken, keigaaf, en de moeite van het noodzakelijke vroegboeken (+/-een jaar) zeer waard.

 

Waar we zeer niet voor het laatst waren is de Hoover Dam, even adembenemend en heet als altijd, maar ik wil zeker nog een keer over de nieuwe overpass, die helaas nog niet klaar was.

Dat kan dan mooi als we, ook zeker, nog een keer Las Vegas aandoen, want die stad verandert sneller als wat dan ook in de wereld. De wereldberoemde Strip had al weer een behoorlijke gedaanteverwisseling ondergaan ten opzichte van 3 jaar geleden. Ze gooien daar met gemak een megagebouw, wat nog alleszins bruikbaar was, plat om er een ander, mooier megacasino voor neer te zetten.

En als we er weer komen, nemen we zeker weer een grote suite, prachtig.

 

Verder blijf je je gewoon verbazen over wat er allemaal te zien en te doen is in de grote casino’s en hun omgeving. Alles kan, en niets moet, behalve een beetje gokken misschien, want anders is de lichtstad in de woestijn snel ten dode opgeschreven. En gegokt wordt er, 24 uur per dag, op alles, en door iedereen. Je gaat laat naar bed, om je te verbazen als vroeg in de ochtend, wanneer je je bakkie koffie gaat halen, er nog niks verandert is. De mensen (soms dezelfde) zitten nog steeds achter de gokkast, de credit- of playerscard aan een touwtje om de nek, stevig in de betaalgleuf van de kast verankerd. Wachten op dat ene moment.

 

Maar als je geen notoire gokker of een succesvolle winnaar bent is Las Vegas na een paar dagen wel gezien, zeker als het extra dure weekend (hotelprijzen verdubbelen minimaal) in aantocht is, en dus verlaten we onze geweldige Tower Suite in Treasure Island om te beginnen aan het experimentele deel van onze rondreis. De trip naar ons einddoel, Sturgis SD, kun je op verschillende manieren doen, en twee ervan hadden wij al een keer gedaan. Via Salt Lake City UT en Idaho door Wyoming naar South Dakota, dus naar boven en dan rechtsaf, of via Grand Junction en Denver CO, dus rechtsaf en dan naar boven. Dat kenden we dus al.

 

Ook rechtstreeks vliegen is een optie, maar dat wilden we niet. Dus kozen we voor een middenweg, want de kortste weg is vaak de mooiste, zegt men. En die kortste weg is in één rechte lijn, schuin naar boven, via een gebied wat Little Denmark heet. Het eerste deel gaan we snel vergeten, want de weg was saai, en de mensen eigenlijk ook. Met de Mormoonse gebruiken hadden we niet echt gerekend, dus het ontbreken van koffie, thee en cola kwam een beetje rauw op  het dak voor ons cafeïneverslaafden. Maar na Mount Pleasant werd het landschap allengs mooier en mooier, met als hoogtepunt Flaming Gorge. Dwars door bergen, op eenzame 2-baans wegen en weggetjes rechtvaardigde deze alternatieve keuze volledig.

 

Het volgende deel, in Wyoming, was het tegenovergestelde; saai, saai, saai. Maar ook dat hebben we overleeft, en het leidde ons wel naar het einddoel, Sturgis, South Dakota.

Midden in de Black Hills van het Badlands National Park, en in deze periode voornamelijk bevolkt door zo’n 350. Tot 400.000 motorrijders en liefhebbers. Tot groot genoegen van de lokale bevolking, die het hele jaar door wel wat toeristen om de deur hebben, met de Mount Rushmore en Crazy Horse Memorials in de achtertuin, maar deze week een regelrechte financiële klapper maken. En daar zijn ze ons zeer dankbaar voor.

 

Wijzelf (laatste keer 2005) en André en Wiesje (laatste keer 2007) hebben de indruk dat ook hier de crisis een beetje toegeslagen heeft, want het is, of lijkt, wat minder druk dan de laatste keer, maar er verandert nog steeds veel geld van eigenaar, dus de locals klagen niet.

In onze boshut, voor de zoveelste keer een juiste keuze, en in de dorpen er om heen vermaken we ons eersteklas en vullen we langzaam maar zeker de nagenoeg leeg meegenomen koffers.

We zien wat artiesten van wereldfaam aan ons voorbijkomen, doen wat nieuwe hippische ervaringen op, en hebben de tijd van ons leven.

 

Als we onverhoopt moet vertrekken, en in Denver, onze opstapplaats naar Nederland, onze vakantie nog eens de revue laten passeren, hebben we allemaal de indruk hier al weken te zijn, veel langer dan de 14 dagen die het in werkelijkheid geweest zijn.

En dat is, mijns inziens, een goed teken. Veel gezien, veel gedaan, en ook veel kilometers gereden, die stuk voor stuk de moeite waard waren. Kortom, in één woord; “Fantastisch”.

 

En nu is het wachten op de volgende. Dat is voor ons niet zo spectaculair lang, want over een kleine 8 weken komt onze vaste Oktobertrip al weer in beeld; Biketoberfest Daytona Beach.

Maar daar leest U dan wel over op het Floridaforum.nl. ‘Till then,  keep the ticker tickin’.