HET VERSLAG
Ook dit wordt een verslag op basis van herinneringen, aangezien de laptop pas een jaar later ons gezin binnentrad.
Het begon allemaal 3 jaar eerder. We waren in 2000 met een leuke grote groep naar Daytona’s Bike Week geweest,
en in het enthousiasme van toen werd er geopperd dat we dat zeker nog wel een keer konden herhalen.
Thuisgekomen bleken er in ons toenmalige vriendenclubje nog veel meer enthousiastelingen te zitten en het beloofde
een mooie grote groep te worden. Maar zoals dat vrijwel altijd gaat; de één na de ander haakte af, zodat we
uiteindelijk met 5 M/V overbleven. En die hebben historie meegemaakt.
Het doel was het 100 jarig bestaan van Harley Davidson in Milwaukee, Wisconsin en dat werd gevierd met een
feestje dat uiteindelijk een week zou duren. We waren 2 jaar eerder al eens in Milwaukee geweest, o.a. ook om de
HD fabriek te bezoeken, en dus bekend met de omgeving. Daardoor wisten we al wat voor accommodatie we gingen
Het begon allemaal 3 jaar eerder. We waren in 2000 met een leuke grote groep naar Daytona’s Bike Week geweest,
en in het enthousiasme van toen werd er geopperd dat we dat zeker nog wel een keer konden herhalen.
Thuisgekomen bleken er in ons toenmalige vriendenclubje nog veel meer enthousiastelingen te zitten en het beloofde
een mooie grote groep te worden. Maar zoals dat vrijwel altijd gaat; de één na de ander haakte af, zodat we
uiteindelijk met 5 M/V overbleven. En die hebben historie meegemaakt.
Het doel was het 100 jarig bestaan van Harley Davidson in Milwaukee, Wisconsin en dat werd gevierd met een
feestje dat uiteindelijk een week zou duren. We waren 2 jaar eerder al eens in Milwaukee geweest, o.a. ook om de
HD fabriek te bezoeken, en dus bekend met de omgeving. Daardoor wisten we al wat voor accommodatie we gingen
regelen. Het zou Yogi Bears Jellystone Campground in Caledonia (20 KM onder Milwaukee) worden.
Daar hadden we toen ook een paar dagen gestaan en dat was heel goed bevallen.
Maar het gezelschap moest eerst nog even de plas over met de vrienden van United, die ons naar Chicago O’Hare
zouden brengen. Nu was dat voor één van ons nog een hachelijk avontuur want, in het bezit van een strafblad,
(één domme alcoholovertreding, maar toch), zou volgens de na 2001 aangescherpte regels een visum nodig hebben.
Nu waren we daar al een tijdje mee bezig, 3 maand om precies te zijn, maar de drukte op de ambassade maakte dat
hij pas op de dag van ons vertrek daar terecht kon. Dat werkt dus niet en op aanraden van een aangesproken dienaar
van de Nederlandse wet werd op de groene Visum Waiver overal NEE ingevuld en wandelde de zenuwachtige
delinquent fluitend door Immigrations, tot ieders grote opluchting.
De eerste paar dagen zullen we doorbrengen in de Windy City, waar we in het centrum een 2 (niet al te lichtgevende)
sterren hotel zullen bevolken. En van daar uit bezoeken we Chicago zoals het een toerist betaamt.
Grant Park, Navy Pier, Magnificent Mile en natuurlijk het letterlijke hoogtepunt, Sears Tower.
Ook het Hard Rock Café ontkomt niet aan een bezoek, en bij deze overgewaardeerde McDonalds cloon ondervinden
we dat de typische Amerikaanse stampot, Mac & Cheese, gewoon voor een 3-sterrenprijs verkocht mag worden.
Uiteindelijk verlaten we Chi-town om 65 mijl hogerop aan te landen bij Yogi Bear en zijn vriendjes.
De camping is deze week volledig ontruimd van vaste gasten om plaats te bieden aan Harley rijders, en dank zij onze
vroege reservering (7 nachten minimum) krijgen we een riante plek. Daar kunnen we neerzetten; de luxe MPV,
de bij de Wal*mart op internet bestelde en hier afgeleverde bungalowtent (met luchtbedden en slaapzakken, ook van
Wal*Mart), de, die dag ook bij dezelfde zaak, aangeschafte 3x3 meter koepeltent en de tegelijk gekochte partytent.
En dan is er nog ruimte voor twee grote picknicktafels en een barbecue. Een on-Nederlandse grote plek.
Toch staat de camping stikvol met Harley rijders, maar wij hebben die plek gehuurd, en die mogen we gebruiken ook.
In Nederland hadden ze hem al in drieën of vieren gedeeld, m zo de omzet crimineel te verhogen.
De hele omgeving is werkelijk vergeven met ronkende Harleys en per dag word de bevolking van Milwaukee, toch
zo’n 600.000 mensen, volgens de media verdubbeld. Over de hele week zouden er rond de 1.2 miljoen unieke
bezoekers zijn geweest. Er is dan ook van alles te doen. Voor een schamele 50 dollar mag je in Henry W. Mayer
Festival Park 4 dagen in en uit lopen en genieten van meer dan 50 bands, waaronder ook enkele grote namen zoals
Billy Idol, Steppenwolf en REO Speedwagon. En de vijfde dag is er in Veterans Park een gratis verrassingsconcert
met o.a. De Doobie Brothers, Tim McGraw (een country icoon in de US) en...... Kid Rock.
Tussendoor zijn er nog toespraken van Dan Akroyd en de president en scheren vliegtuigen spectaculair over ons heen.
Maar de klapper moest nog komen, en de hele dag liepen alle 350.000 aanwezigen al te speculeren over wie dat zou
zijn. Diverse namen gonsden door de menigte; John Cougar Mellencamp, Bruce Springsteen, Metallica, Lynyrd
Skynyrd, of misschien wel de Rolling Stones. Harley Davidson zou uitpakken, dat wist iedereen zeker.
En het werd............Elton John, of all people. Spontaan liepen er zo’n 100.000 mensen van het veld weg.
Weer een typisch staaltje van invoeling die Harley de laatste jaren al ten toon spreide ten opzichte van zijn klanten.
Nul komma niks. Dat bleek ook al uit de catering. Voor een biertje moest je zeker een uur of meer in de rij, en op
een gegeven moment was het zelfs even op, zo weinig had men rekening gehouden met hun gasten.
Maar we hebben de rit uitgezeten, en gelukkig deed Kid Rock nog een paar nummers mee, wat nog iets goed maakte.
Wat een gigantische blunder van Harley en de volgende dag kopten de kranten “Why Elton” in chocoladeletters en
hingen er grote spandoeken langs de snelweg met “Sorry for Elton”. De Amerikanen schaamden zich 3x dood.
Een Engelse leernicht die een mega Amerikaans feest afsluit, dat kun je niet verzinnen, en was dan ook een bijna
hilarische domper aan het eind van een geweldig feest. Meer Harley’s bij elkaar dan je ooit kunt dromen, gezellig
nafeesten op de camping, en genieten van het geweldige weer. Dat er tijdens één van de laatste nafeestjes nog even
een politie-inval bij ons was maakte de vakantie alleen maar legendarischer. Buren hadden geklaagd. Twee ouwe
mutsen, die die dag aangekomen waren en totaal geen benul hadden van wat voor Harley feest dan ook, vonden dat
lawaai na 11 uur wat teveel van het goede. Waren ze nou bij ons gekomen, hadden we onszelf wat in de hand
gehouden, maar volgens de lokale Bubba, die met 3 wagens kwamen aanstormen, durfden de de akela’s die rauwe
bende (ons dus) absoluut niet te benaderen. Eén van onze Amerikaanse gasten was minder gecharmeerd van het
overheidsbezoek, want die was tijdens de inval stiekempjes onder een auto gekropen, en kwam daar na vertrek van
de Pooolice weer onderweg alsof er niets gebeurt was.
Na deze spannende afsluitende avond was het weer tijd om af te reizen naar Chicago om aldaar in te schepen bij
onze vrienden van United. Met, dankzij tenten, slaapzakken en luchtbedden, beduidend meer bagage dan op de
heenweg, maar nog niet zo veel als de groep Arabieren die voor ons in de rij stond. Alle koffers hadden overgewicht
en moesten worden overgepakt. Complete gedemonteerde fietsen kwamen er te voorschijn. Zonder gekheid.
We waren overigens net iets te laat bij de balie, want de groep Friezen voor ons, die een zes weken lange tocht
op zeer oude Harleys door de USA hadden gemaakt, werden allemaal in de Businessclass gepromoveerd.
Aan boord hebben we dat nog even licht recht getrokken, zodat één van ons daar ook zat en wij 3 stoelen voor ons
tweeën hadden. En zo vlogen we riant weer naar ons moederland en konden we met een gerust hart terugkijken op
een enerverende en verbazingwekkende, maar vooral mooie vakantie. Dit maak je maar één keer mee.
zouden brengen. Nu was dat voor één van ons nog een hachelijk avontuur want, in het bezit van een strafblad,
(één domme alcoholovertreding, maar toch), zou volgens de na 2001 aangescherpte regels een visum nodig hebben.
Nu waren we daar al een tijdje mee bezig, 3 maand om precies te zijn, maar de drukte op de ambassade maakte dat
hij pas op de dag van ons vertrek daar terecht kon. Dat werkt dus niet en op aanraden van een aangesproken dienaar
van de Nederlandse wet werd op de groene Visum Waiver overal NEE ingevuld en wandelde de zenuwachtige
delinquent fluitend door Immigrations, tot ieders grote opluchting.
De eerste paar dagen zullen we doorbrengen in de Windy City, waar we in het centrum een 2 (niet al te lichtgevende)
sterren hotel zullen bevolken. En van daar uit bezoeken we Chicago zoals het een toerist betaamt.
Grant Park, Navy Pier, Magnificent Mile en natuurlijk het letterlijke hoogtepunt, Sears Tower.
Ook het Hard Rock Café ontkomt niet aan een bezoek, en bij deze overgewaardeerde McDonalds cloon ondervinden
we dat de typische Amerikaanse stampot, Mac & Cheese, gewoon voor een 3-
De camping is deze week volledig ontruimd van vaste gasten om plaats te bieden aan Harley rijders, en dank zij onze
vroege reservering (7 nachten minimum) krijgen we een riante plek. Daar kunnen we neerzetten; de luxe MPV,
de bij de Wal*mart op internet bestelde en hier afgeleverde bungalowtent (met luchtbedden en slaapzakken, ook van
Wal*Mart), de, die dag ook bij dezelfde zaak, aangeschafte 3x3 meter koepeltent en de tegelijk gekochte partytent.
En dan is er nog ruimte voor twee grote picknicktafels en een barbecue. Een on-
In Nederland hadden ze hem al in drieën of vieren gedeeld, m zo de omzet crimineel te verhogen.
De hele omgeving is werkelijk vergeven met ronkende Harleys en per dag word de bevolking van Milwaukee, toch
zo’n 600.000 mensen, volgens de media verdubbeld. Over de hele week zouden er rond de 1.2 miljoen unieke
bezoekers zijn geweest. Er is dan ook van alles te doen. Voor een schamele 50 dollar mag je in Henry W. Mayer
Festival Park 4 dagen in en uit lopen en genieten van meer dan 50 bands, waaronder ook enkele grote namen zoals
Billy Idol, Steppenwolf en REO Speedwagon. En de vijfde dag is er in Veterans Park een gratis verrassingsconcert
met o.a. De Doobie Brothers, Tim McGraw (een country icoon in de US) en...... Kid Rock.
Tussendoor zijn er nog toespraken van Dan Akroyd en de president en scheren vliegtuigen spectaculair over ons heen.
Maar de klapper moest nog komen, en de hele dag liepen alle 350.000 aanwezigen al te speculeren over wie dat zou
zijn. Diverse namen gonsden door de menigte; John Cougar Mellencamp, Bruce Springsteen, Metallica, Lynyrd
Skynyrd, of misschien wel de Rolling Stones. Harley Davidson zou uitpakken, dat wist iedereen zeker.
En het werd............Elton John, of all people. Spontaan liepen er zo’n 100.000 mensen van het veld weg.
Weer een typisch staaltje van invoeling die Harley de laatste jaren al ten toon spreide ten opzichte van zijn klanten.
Nul komma niks. Dat bleek ook al uit de catering. Voor een biertje moest je zeker een uur of meer in de rij, en op
een gegeven moment was het zelfs even op, zo weinig had men rekening gehouden met hun gasten.
Maar we hebben de rit uitgezeten, en gelukkig deed Kid Rock nog een paar nummers mee, wat nog iets goed maakte.
Wat een gigantische blunder van Harley en de volgende dag kopten de kranten “Why Elton” in chocoladeletters en
hingen er grote spandoeken langs de snelweg met “Sorry for Elton”. De Amerikanen schaamden zich 3x dood.
Een Engelse leernicht die een mega Amerikaans feest afsluit, dat kun je niet verzinnen, en was dan ook een bijna
hilarische domper aan het eind van een geweldig feest. Meer Harley’s bij elkaar dan je ooit kunt dromen, gezellig
nafeesten op de camping, en genieten van het geweldige weer. Dat er tijdens één van de laatste nafeestjes nog even
een politie-
lawaai na 11 uur wat teveel van het goede. Waren ze nou bij ons gekomen, hadden we onszelf wat in de hand
gehouden, maar volgens de lokale Bubba, die met 3 wagens kwamen aanstormen, durfden de de akela’s die rauwe
bende (ons dus) absoluut niet te benaderen. Eén van onze Amerikaanse gasten was minder gecharmeerd van het
overheidsbezoek, want die was tijdens de inval stiekempjes onder een auto gekropen, en kwam daar na vertrek van
de Pooolice weer onderweg alsof er niets gebeurt was.
Na deze spannende afsluitende avond was het weer tijd om af te reizen naar Chicago om aldaar in te schepen bij
onze vrienden van United. Met, dankzij tenten, slaapzakken en luchtbedden, beduidend meer bagage dan op de
heenweg, maar nog niet zo veel als de groep Arabieren die voor ons in de rij stond. Alle koffers hadden overgewicht
en moesten worden overgepakt. Complete gedemonteerde fietsen kwamen er te voorschijn. Zonder gekheid.
We waren overigens net iets te laat bij de balie, want de groep Friezen voor ons, die een zes weken lange tocht
op zeer oude Harleys door de USA hadden gemaakt, werden allemaal in de Businessclass gepromoveerd.
Aan boord hebben we dat nog even licht recht getrokken, zodat één van ons daar ook zat en wij 3 stoelen voor ons
tweeën hadden. En zo vlogen we riant weer naar ons moederland en konden we met een gerust hart terugkijken op
een enerverende en verbazingwekkende, maar vooral mooie vakantie. Dit maak je maar één keer mee.
Voor de foto’s van deze vakantie, klik hier