Daytona bike week
               2006
OP WEG

Vloekend en tierend begin ik weer aan dit 1e reisverslag. Vloekend, tierend, weer ...? Ja want tijdens deze vakantie

is het eerste reisverslag verloren gegaan. Vraag niet hoe, maar het is gebeurd. Eigen schuld, dikke lul !

En nou maar hopen dat alles weer boven komt en dan ook nog in die rake bewoordingen. Daar gaat ie.

 

Er is weer een jaar verstreken, dus lonkt Florida weer. Op Donderdag begint onze vakantie al een beetje.

Terwijl Marion de laatste hand legt aan de reisbenodigdheden, sprokkel ik nog wat zakcentjes bij mekaar. Aan het eind van de middag vertrekken we richting Hoofddorp.

De vorig jaar uit nood geboren extra overnachting op Schiphol (-20 en dikke sneeuw) is goed bevallen en blijkt ook nu weer een gouden zet. Er ligt weer 30 cm sneeuw in Zwolle en ook nu kunnen we op het gemak naar Schiphol. Voorbij Nijkerk blijkt de sneeuw evenwel als voor de zon verdwenen en de avondspits is niet echt puntig, dus komen we rond zevenen aan bij Bastion Schiphol Airport.

 

De laatste paar keer bivakkeerden we bij van der Valk A4 Schiphol, maar deze bleek helaas (in September geboekt) vol wegens een conferentie en dat helaas is terecht. Dat is al te merken bij binnenkomst in het Bastion.

Incheck, bar en restaurant zijn allen gevestigd in de lobby, niet verkeerd hoor, maar toch anders.

En de beloofde parkeerplaats blijkt, ondanks speciaal telefonisch verzoek, niet te bestaan, of je moet hem bij de Mac op de openbare parkeerplaats (met wegsleepregeling) willen zetten.

Na aandringen mag de auto, geheel op eigen risico, toch op Bastionterrein blijven staan.

De shuttlebus hoeft niet gereserveerd te worden want "als je een half uurtje van tevoren even een belletje doet, komt dat allemaal goed". Dat dat de volgende morgen niet meer zo is, maakt dat onze éénmalige ervaring,

ondanks dat het een paar euri's goedkoper is, met Bastion compleet.

 

Na de shuttlevertraging zijn we toch nog redelijk op tijd op onze nationale luchthaven en worden we door een vriendelijke Delta-juffrouw op uitstekende wijze, zoals altijd, aan onze boardingpassen geholpen. Als vanouds gaan we direct door naar Café Amsterdam om aldaar al even traditioneel een ontbijtje te nuttigen. Na de nodige taxfree inkopen vertrekken we naar Gate G5 van waar onze Delta DL81 om 11 uur zou moeten vertrekken. Na de noodzakelijke securityvragen wordt er medegedeeld dat we iets later gaan vliegen. Dat iets blijkt bijna een uur te zijn, maar ook nu weer wordt dat op miraculeuze wijze in de lucht ingehaald en landen we zelfs 10 minuten eerder dan het originele schema. Ongelofeloos, maar wel lekker, zeker omdat de vlucht lang niet vol zit en we ieder 2 stoelen hebben, wat de broodnodige rust ten goede komt.

 

Het is erg rustig op JFK en dank zij een vrolijke, uit de Oekraine afkomstige, imigrations officer fluiten we het land binnen om door te gaan naar de binnenlandse Song 2008 vlucht naar Orlando, ware het niet dat we nog door een scanpoortje moesten. Totaal voorbereid, schoenen, sieraden, hesje en geld op de band, laptop uit de koffer wandel ik door het poortje. Gaat het ding toch af ! Op de bretels, totaal niet aan gedacht. Nu ken ik de procedure; er wordt een male assistant bij gehaald, benen en armen wijd en je wordt met een handscanner en fysiek gefouilleerd. Geen punt, been there, done that. Maar deze officer was of met het verkeerde been uit bed gestapt, had ruzie met zijn vrouw (of vriend) of een hekel aan bikers of blanken (hij was latino) of een combinatie van dit alles. Bij ieder piepje moest een uitgebreide uitleg komen ; "Dit is nou een broeksknoop, dit een rits" en "Dit zijn nou bretels (suspenders, waarschijnlijk een nieuw engels woord voor hem)" en dus begon ik mijn cool al aardig te verliezen. Wat een superlul, dit had ik nog nooit meegemaakt, en aan de reacties van z'n collega's te zien, zij ook niet. Ik was al op weg me helemaal uit te kleden toen hij door had wat voor een eikel hij was en ik mocht door.

Dankzij een aardige Deltaman met een golfcart waren we binnen 5 minuten bij onze volgende gate en hadden we nog een uur (van de 1.40) stuk te slaan. Even tijd om buiten een rokertje te doen. Door de bretels achter te laten bij de vrouw bleek de terugkomst door de security een eitje, weer wat geleerd.

 

De vlucht naar Orlando loopt voorspoedig en (weer) snel en daar aangekomen is het koffers pakken, als één van de eerste, en naar Dollar voor de automobiel. Het is een nagelnieuwe Jeep Grand Cherokee van 2006 met 10 mijl op de teller. Die zullen we eens even gaan inrijden !

De rit brengt ons via de 417 en International Drive op de SR535, allen bekend terrein, bij het sleutelkantoor, dat inmiddels gesloten is. Via een meegekregen code vinden we in een kluisje de envelop met gegevens over ons huis en de locatie. Bij ons verblijf in de buurt Indian Oak Ridge aangekomen blijkt de huissleutel in een kluisje naast de deur te zitten met de "uiterst geheime code" 1628, nota bene het huisnummer. Bij binnenkomst blijkt gelijk dat het huis anders is dan dat van vorig jaar. Niet slecht of zo, begrijp me niet verkeerd, maar wel minder.

Het is wat ouder en kleiner, maar dat is niet erg, maar er is geen gameroom, geen jacuzzi en we moesten eerst 1 toilet en de poolscreen repareren. En de afstandbediening van TV en DVD is niet aanwezig. Al met al toch wat aandachtspuntjes. Maar we installeren ons en gaan daarna direct op pad voor de broodnodige boodschappen, zoals daar zijn ; een Boarshead sub (een broodje in de vorm van een half stokbrood, met een pond vleeswaren en mayo) voor het avondeten, brood, pancakes,ei in een pak, vleeswaren en al die andere dingen die een mens zo nodig heeft. En natuurlijk de nodige likeuren. Daar nemen we er nog een paar van en duiken dan het mandje in om uit te rusten voor de dag van morgen.

VOLGENDE VERSLAG